Wychowawczy więźniowie, kategoria
(niem. Erziehungshäftlinge, EH)
Zgodnie z zarządzeniem Heinricha Himmlera z maja 1941 r. tzw. obozy pracy wychowawczej miały służyć do przetrzymywania robotników „odmawiających zatrudnienia lub osobników leniwych, których zachowanie równało się sabotowaniu pracy”, gdzie przez „intensywną pracę” miano ich „wychować w duchu zorganizowanej pracy i w ten sposób dać dla innych odstraszający i ostrzegawczy przykład”.
Pierwsi więźniowie wychowawczy zostali skierowani do Auschwitz I w lipcu 1941 r. Zamiast trójkątów mieli naszyte na pasiakach litery „E”. W styczniu 1943 r. w Monowitz powstał dla nich odrębny obóz wychowawczy. Traktowano ich równie brutalnie, jak i pozostałych więźniów, zmuszając do ciężkiej pracy i wydając głodowe racje żywnościowe. Spośród 9,2 tysięcy więźniów mężczyzn tej kategorii, przede wszystkim Polaków, ale również Rosjan, Ukraińców, Francuzów i Włochów, zginęło około 1,4 tysiąca osób. Więźniarki wychowawcze, w sumie 1,8 tysiąca kobiet, osadzano w obozie BIa w Birkenau.