Choroba zakaźna o ciężkim przebiegu, której ofiarą padło kilkadziesiąt tysięcy więźniów Auschwitz, wywoływana przez bakterie przenoszone przez wszy pasożytujące na gryzoniach (szczurach, myszach). Pierwsze objawy są widoczne po kilku dniach od zakażenia: pojawia się wysoka gorączka i wysypka w formie czerwonych plam na skórze, następnie dochodzi do zmian w układzie nerwowym, naczyniach krwionośnych i sercu. W latach drugiej wojny światowej nie były jeszcze dostępne skuteczne leki (antybiotyki), więc przetrwanie choroby zależało od indywidualnej odporności organizmu – do samoistnego wyzdrowienia mogło dojść po około czterech tygodniach. Początkowo lekarze SS nie przywiązywali większej wagi do zwalczania przyczyn tej choroby. Dopiero zgon naczelnego lekarza obozowego w maju 1942 r. i zachorowania wśród esesmanów zmusiły władze obozu do podjęcia środków zaradczych. Należały do nich przede wszystkim: masowe selekcje do komór gazowych chorych na tyfus, częstsze dezynfekcje odzieży, odkażanie baraków mieszkalnych oraz kąpiele więźniów w łaźniach. Epidemię tyfusu udało się opanować dopiero w 1944 r.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)