Auschwitz był jedynym niemieckim obozem koncentracyjnym, w którym więźniom tatuowano numery ewidencyjne. Jesienią 1941 r. podjęto decyzję o oznakowaniu w ten sposób sowieckich jeńców wojennych. Początkowo numer tatuowano na lewej piersi jeńca. W podobny sposób tatuowano polskich więźniów przeniesionych do Birkenau z Auschwitz I w marcu 1942 r., a także Żydów przywożonych w pierwszych transportach. Od wiosny 1942 r. władze obozu zaleciły tatuowanie numeru na przedramieniu lewej ręki. W ten sposób znakowano Żydów przywożonych w kolejnych transportach, a także osadzone wcześniej w obozie Żydówki. Od początku 1943 r. rozpoczęto tatuowanie numerów więźniarkom nieżydowskim, a od wiosny również więźniom, zarówno już zarejestrowanym, jak i nowo przywożonym. Niektórym grupom więźniów oprócz numerów tatuowano dodatkowe oznaczenia, np.: „Z” – Romom, „A” – Żydom i Żydówkom przywożonym od maja 1944 r., a następnie „B” – tylko Żydom.

Nie tatuowano numerów więźniom Niemcom i Austriakom, tzw. więźniom wychowawczym, więźniom policyjnym (blok 11), Polakom przywożonym latem 1944 r. z objętej powstaniem Warszawy, a także Żydom i Żydówkom, których od maja tego roku przetrzymywano czasowo na terenie Birkenau, przed wysłaniem do innych obozów w Rzeszy.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)