Szpitale
Zaczątkiem szpitala w Auschwitz I była tzw. izba chorych, która została utworzona w czerwcu 1940 r., zaraz po utworzeniu obozu. W kolejnych latach szpitale utworzono też w Birkenau (m.in. w części obozu kobiecego BIa i w obozie BIIf), w Monowitz oraz w kilku większych podobozach.
W przepełnionych szpitalach panowała wysoka śmiertelność. Warunki życia w obozie sprawiały, że więźniowie szybko zapadali na różne choroby. Zimą częste były przypadki przeziębień, zapalenia płuc oraz odmrożeń. Rezultatem brutalnego postępowania esesmanów i funkcyjnych były złamania kończyn i uszkodzenia mięśni. W wyniku awitaminozy i zakażeń więźniowie cierpieli z powodu czyraków, ropni i owrzodzeń. Częstym schorzeniem była choroba głodowa (muzułman). W szpitalu roiło się od pcheł i wszy, a w Birkenau dodatkową plagą były szczury.
Od drugiej połowy 1942 r., w związku z zagrożeniem tyfusem oraz wzrostem zapotrzebowania na siłę roboczą, władze SS podjęły działania mające na celu poprawę warunków panujących w szpitalach. Jednak stałym zagrożeniem dla przebywających w szpitalach były selekcje, przeprowadzane przez lekarzy SS do listopada 1944 r. Początkowo obejmowały one wszystkich chorych więźniów, natomiast od połowy 1943 r. wyłącznie Żydów.