Sowieccy jeńcy wojenni
Pierwsi sowieccy jeńcy wojenni zostali skierowani do Auschwitz w lipcu i sierpniu 1941 r. Na początku września 1941 r. przywieziono ok. 600 jeńców, którzy zostali zamordowani wraz z 250 polskimi chorymi więźniami, w podziemiach bloku 11 przy pomocy Cyklonu B. Był to pierwszy przypadek masowego zabicia ludzi gazem w Auschwitz. W październiku 1941 r., w wydzielonej części Auschwitz I, władze SS osadziły około 10 tysięcy jeńców. Głównym zadaniem jeńców była budowa nowego obozu na polach wysiedlonej wsi Brzezinka (Birkenau). Panowała wśród nich wysoka śmiertelność – przeciętnie każdego dnia ginęło ok. 60 mężczyzn – spowodowana egzekucjami, biciem, szykanami, pracą ponad siły, głodem i chorobami. W marcu 1942 r. ok. 600 pozostałych przy życiu jeńców zostało przeniesionych do nowo powstałego obozu Birkenau (BIb). Jesienią większość z nich została wywieziona do obozów w głębi Rzeszy.
Według szacunkowych danych Niemcy skierowali w sumie do Auschwitz około 15 tysięcy jeńców sowieckich. Około trzech tysięcy z nich zostało zgładzonych zaraz po przywiezieniu, w obozie zarejestrowano około 12 tysięcy, z których zginęło co najmniej kolejnych 11 tysięcy.