W pierwszych miesiącach istnienia Auschwitz chorzy i wyczerpani więźniowie, którzy nie mogli wytrzymać narzuconego tempa robót, byli zazwyczaj zakatowywani przez kapo lub też, rzadziej, odnoszeni do szpitala obozowego. Gdy esesmani uznali, że w salach szpitalnych przebywa zbyt wielu pacjentów, od lata 1941 r. część z nich zaczęto mordować dosercowymi zastrzykami fenolu (szpilowanie). Selekcji dokonywali lekarze SS w trakcie przeglądu oddziałów szpitalnych. Niemal pewnym wyrokiem śmierci było, obok ogólnego wychudzenia (muzułman), zdiagnozowanie u pacjentów gruźlicy i tyfusu. Lekarze dokonywali też selekcji więźniów w łaźniach i podczas tzw. apeli generalnych. Większe grupy chorych były mordowane Cyklonem B w komorach gazowych. Początkowo selekcjom byli poddawani wszyscy więźniowie, bez względu na narodowość; od połowy 1943 r. obejmowały wyłącznie Żydów.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)