Regularne selekcje wśród Żydów deportowanych do Auschwitz na zagładę rozpoczęły się w połowie 1942 r. (rampy kolejowe). Po przyjeździe pociągu esesmani nakazywali wszystkim wyjść na zewnątrz. W trakcie formowania kolumn, osobno mężczyzn, osobno kobiet z małymi dziećmi, deportowani wysłuchiwali zapewnień esesmanów, iż zostaną ulokowani w obozie pracy, dokąd wszyscy chorzy i niezdolni do pracy zostaną przewiezieni ciężarówkami, pozostali zaś udadzą się tam pieszo. Rzeczowy ton przemówień i udawana troska o los osób starszych działały zwykle uspokajająco.

Decyzję o skierowaniu poszczególnych deportowanych na zagładę lub do pracy w obozie podejmowali lekarze SS na podstawie ogólnego wrażenia o kondycji fizycznej i wieku. Selekcja trwała od jednej do kilku godzin, w zależności od liczebności transportu. Początkowo ciężarówki zawoziły skazanych na śmierć do Czerwonego lub Białego Domku, a od wiosny 1943 r. do nowych, większych komór gazowych. Od połowy 1944 r. selekcje odbywały się na rampie kolejowej wewnątrz obozu Birkenau.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)