Działalność konspiracyjna w Auschwitz była początkowo prowadzona przez polskich więźniów politycznych. Wraz z deportacją do obozu więźniów różnych narodowości, przede wszystkim Żydów, powstawały kolejne grupy ruchu oporu: żydowskie, austriacka i niemiecka, czeska, francuska, rosyjska i jugosłowiańska. W 1943 r. niektóre z nich, na ogół o lewicowym charakterze, utworzyły wraz z częścią polskich lewicowców organizację pod nazwą Kampfgruppe Auschwitz (Grupa Bojowa Auschwitz). W 1944 r. organizacja ta, wraz z członkami obozowej Armii Krajowej, powołała Radę Wojskową Oświęcim.

Do głównych celów konspiratorów należały m.in.: zdobywanie i rozdział żywności i lekarstw, przekazywanie wiadomości o sytuacji w obozie na zewnątrz (informowanie świata), przygotowanie ucieczek. Przygotowane zostały też plany zorganizowania zbrojnego powstania przeciwko załodze obozu przy wsparciu polskiego ruchu oporu (partyzanci), działającego na zewnątrz obozu. Nie zostały one jednak zrealizowane z powodu zbyt dużej dysproporcji sił, a także braku możliwości ukrycia kilkudziesięciu tysięcy więźniów po ich ewentualnej ucieczce z obozu.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)