Praca
W systemie niemieckich obozów koncentracyjnych praca miała być podstawowym narzędziem służącym do „reedukacji” więźniów i ich „wychowania”. W praktyce jednak, zwłaszcza w początkowym okresie istnienia Auschwitz, stała się instrumentem wyniszczenia i często była wykonywana bez względu na jej realną efektywność. Więźniowie zmuszani byli do wykonywania pracy ponad siły, przenosząc z wagonów kolejowych do magazynów i na place budów worki z cementem, cegły, betonowe słupy ogrodzenia, bici i popędzani przez kapo. Kopali rowy odwadniające i fundamenty budynków, ciągnęli ciężkie walce, rozbijali ściany burzonych domów za pomocą drewnianych belek, bez jakichkolwiek zabezpieczeń czy odzieży ochronnej.
Warunki zatrudnienia uległy nieznacznej poprawie w 1942 r., gdy esesmani zaczęli przykładać większą wagę do realnych wyników pracy. Czas pracy, nie licząc przerwy, wynosił wiosną i latem 10-11 godzin, a jesienią i zimą był skracany do 9‑10. W południe więźniowie mieli przerwę, w której trakcie mogli zjeść posiłek. Teoretycznie nie musieli pracować w niedziele, często jednak wykonywali w tym dniu dodatkowe prace porządkowe lub padali ofiarą różnych szykan ze strony funkcyjnych.