Młodociani
Młodzież w wieku 15‑18 lat trafiała do Auschwitz razem z dorosłymi już w pierwszych transportach polskich więźniów politycznych. Jesienią 1940 r. w obozie osadzonych było ok. 300 chłopców. Utworzono dla nich tzw. szkółkę murarską, w której poznawali zawód murarza oraz podstawy języka niemieckiego, uczyli się niemieckich piosenek i ćwiczyli musztrę. Kursy murarskie były także prowadzone w kolejnych latach zarówno w Auschwitz I, jak i w Birkenau. Uczestniczyło w nich zwykle po kilkuset młodych Żydów, Polaków, Romów i Rosjan.
Większość młodocianych, podobnie jak dorośli, zmuszona była wykonywać ciężkie prace, przekraczające ich siły. Część zginęła w obozie z powodu ciężkich warunków bytowych, chorób, a także egzekucji. Również dziewczęta, razem z dorosłymi więźniarkami, zmuszane były do wykonywania przekraczających często ich siły prac rolnych, budowlanych czy ziemnych. Niewielka część młodocianych (tzw. piple) zmuszana była do usługiwania więźniom funkcyjnym. Do ich obowiązków należało m.in.: sprzątanie izb opiekunów, czyszczenie ich odzieży i przygotowywanie posiłków. Niekiedy zmuszani byli do zaspokajania ich potrzeb seksualnych. Zdarzało się, że młodociani pełnili funkcje kapo lub blokowych. Niektórzy, zdemoralizowani, wykorzystywali swoją pozycję i znęcali się nad innymi więźniami.
Większość młodocianych więźniów obojga płci narażona była na bicie i szykany ze strony esesmanów oraz więźniów funkcyjnych i karana tak, jak dorośli.
W styczniu 1945 r. w Auschwitz zostało wyzwolonych ponad 200 młodocianych.