Krematoria

Podobnie jak w innych niemieckich obozach koncentracyjnych, również w Auschwitz od połowy sierpnia 1940 r. istniało krematorium do spalania zwłok więźniów. Piece, zarówno do tego, jak i kolejnych krematoriów, dostarczyła i zainstalowała niemiecka firma Topf und Söhne z Erfurtu. W krematorium można było spopielić do 340 zwłok na dobę. Kostnica tego krematorium została zaadaptowana we wrześniu 1941 r. na pierwszą komorę gazową.

Gdy w 1942 r. w Auschwitz rozpoczęto zagładę Żydów, byli oni mordowani w Czerwonym i Białym Domku, a ciała zamordowanych grzebano w zbiorowych mogiłach. W połowie roku, wobec zwiększenia liczby mordowanych Żydów, zapadły decyzje o wydobyciu zwłok z grobów i ich spaleniu (doły spaleniskowe) oraz o wybudowaniu czterech nowoczesnych i wydajnych krematoriów i połączonych z nimi funkcjonalnie komór gazowych. Zostały one oddane do użytku w Birkenau w 1943 r. Każde z dwóch większych mogło spalić do 1440 zwłok na dobę; dwa mniejsze do 768 ciał.

Kiedy wiosną 1944 r., z chwilą przyjazdów transportów żydowskich z Węgier (Sonderaktion „Ungarn”), zagłada w Auschwitz osiągnęła takie natężenie, że krematoria nie były już w stanie spopielić wszystkich zwłok, część z nich zaczęto ponownie spalać na wolnym powietrzu.

Do dziś zachował się budynek pierwszego krematorium, który w 1944 r. pełnił funkcję magazynu i schronu przeciwlotniczego dla Niemców (bombardowania).

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)