Komory gazowe
Po uznanej za udaną próbie zabicia gazem więźniów w podziemiach bloku 11, w Auschwitz I powstała pierwsza komora gazowa. Została uruchomiona jesienią 1941 r. w pomieszczeniu służącym wcześniej jako kostnica przy pierwszym krematorium obozowym. Mordowano tam sowieckich jeńców wojennych i pierwsze grupy kierowanych do Auschwitz Żydów. Ostatni znany przypadek zabicia gazem miał w niej miejsce w grudniu 1942 r.
Wiosną 1942 r. uruchomiono w Birkenau drugą komorę gazową, tzw. Czerwony Domek. W połowie tegoż roku powstała kolejna komora gazowa, tzw. Biały Domek. Obie te komory funkcjonowały do wiosny 1943 r., gdy w Birkenau oddano do użytku cztery większe komory gazowe wraz z krematoriami. Dwie z nowych komór były podziemnymi salami, upozorowanymi na łaźnie z prysznicami. Granulki Cyklonu B były wrzucane przez otwory w suficie. Powierzchnia każdej z nich wynosiła 210 m2. Dwie inne komory, o podobnej powierzchni, znajdowały się na poziomie gruntu i były podzielone na kilka mniejszych pomieszczeń. Cyklon B wrzucany był przez otwory w ścianach budynku.
Jedna z tych komór gazowych została częściowo zniszczona podczas buntu Sonderkommando w październiku 1944 r., a pozostałe rozebrano częściowo po zaprzestaniu zagłady Żydów początkiem listopada 1944 r. Wszystkie wysadzono w powietrze w styczniu 1945 r. – zachowały się jedynie ich ruiny. Ocalał budynek pierwszej komory gazowej znajdującej się w Auschwitz I.