W pierwszym okresie istnienia Auschwitz mienie więźniów, podobnie jak w innych niemieckich obozach koncentracyjnych, trafiało do depozytu i było im zwracane w chwili ewentualnego zwolnienia z obozu, a w przypadku śmierci odsyłane rodzinie. Od stycznia 1943 r. wszystkie rzeczy pozostałe po Żydach, Polakach i obywatelach sowieckich osadzonych w obozach koncentracyjnych zaczęły być konfiskowane; rok później konfiskatę rozszerzono również na rzeczy Romów.

Odzież kierowano na ogół do ponownego wykorzystania w przemyśle tekstylnym, odbiorcą dewiz i kosztowności był Bank Rzeszy. Największe nasilenie grabieży miało miejsce w czasie masowych deportacji Żydów, kierowanych do Auschwitz na zagładę. Zwłokom zagazowanych obcinano włosy, ściągano z nich biżuterię i wyrywano złote zęby (złoto dentystyczne). Bagaże ofiar trafiały do magazynów Kanady. Znoszona odzież i buty były częściowo wykorzystywane przez więźniów lub przesyłane jako surowiec dla zakładów przemysłowych. Lekarstwa przekazywano głównie do szpitali SS. Żywność, w zależności od jakości, trafiała do kuchni esesmańskich lub więźniarskich. Znajdujące się w dobrym stanie ubrania, obuwie i rzeczy codziennego użytku przekazywano dla ludności niemieckiej.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)