W Auschwitz prowadzone były przez lekarzy SS na więźniach i więźniarkach, głównie żydowskich. Wiele zabiegów przeprowadzano bez znieczulenia, w sposób powodujący u ofiar ból, nie troszcząc się o ich dalszy los. Wielu z nich, okaleczonych i chorych, jako niezdolnych do pracy, skierowano do komór gazowych. Eksperymenty były przeprowadzone na zlecenie SS, Wehrmachtu, niektórych niemieckich koncernów, miały także służyć samym lekarzom w rozwoju ich kariery.

Najwięcej ofiar pociągnęły za sobą eksperymenty dokonywane przez Josefa Mengele oraz Carla Clauberga. Nad opracowaniem metod masowej sterylizacji pracował Horst Schumann, który wykorzystywał w tym celu silne dawki promieniowania rentgenowskiego. Kilku lekarzy SS, w tym zwłaszcza Helmuth Vetter, Friedrich Entress, Werner Rohde, Hans König i Bruno Weber, podawało chorym więźniom leki niewprowadzone jeszcze do użytku, aby ocenić tolerancję na nie i skuteczność dawkowania. W rezultacie u pacjentów występowały często krwawe wymioty, bolesne biegunki i zaburzenia krążenia. W przypadku śmierci więźnia wykonywano sekcję zwłok w celu stwierdzenia ewentualnych zmian w narządach wewnętrznych, wskazujących na działanie podanych leków. Vetter i Entress zakażali ponadto zdrowych więźniów tyfusem, aby ustalić okres inkubacji oraz określić zjadliwość szczepów bakterii w różnych fazach choroby.

Badania nad zmianami w organizmie ludzkim spowodowanymi głodem prowadził Johann Paul Kremer. Wybierał skrajnie wycieńczonych więźniów w różnych okresach choroby głodowej, przeprowadzał z nimi wywiad medyczny, kazał ich fotografować, a następnie mordować. Po zgonie ze zwłok pobierano wycinki wątroby, śledziony oraz trzustki i zabezpieczano jako preparaty anatomiczne.

Eksperymenty przeprowadzał także Emil Kaschub, którego zadaniem było ustalenie, jakie objawy występują w wyniku połykania lub wcierania w skórę przez niemieckich żołnierzy-symulantów różnych substancji, powodujących zmiany chorobowe i mających uchronić ich przed skierowaniem na front. Ofiarą jego badań padło kilkudziesięciu Żydów, u których spowodował stany zapalne, zmiany ropne i trudno gojące się owrzodzenia, prowadzące do martwicy tkanek.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)