(Bunkier nr 2)

Druga, po tzw. Czerwonym Domku, komora gazowa uruchomiona w pobliżu będącego w budowie obozu Birkenau. Decyzję o przekształceniu w miejsce mordu kolejnego budynku, domu mieszkalnego wysiedlonych stamtąd Polaków, podjęto w czerwcu 1942 r., w wyniku napływu dużej liczby transportów Żydów skazanych przez Niemców na zagładę.

Ściany budynku pokryte były tynkiem, stąd też nazwano go Białym Domkiem. Wnętrze podzielono na cztery komory gazowe, o łącznej powierzchni około 120 m2. System zewnętrznych drzwi i otworów wrzutowych Cyklonu B był taki sam jak w Czerwonym Domku.

Na przełomie kwietnia i maja 1943 r. komory gazowe Białego Domku zostały unieruchomione; ponownie zaczęto je wykorzystywać z chwilą przybycia transportów z Węgier w maju 1944 r. (Sonderaktion „Ungarn”). Późną jesienią, kiedy zakończono w Birkenau akcję zagłady, budynek rozebrano. Do dziś w miejscu tym zachowały się ślady fundamentów komór gazowych.

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)