BIIf
(niem. Bauabschnitt IIf – odcinek budowlany 2, część f)
Obóz szpitalny, jeden z dziewięciu obozów w Birkenau, utworzony w lipcu 1943 r. Składał się z 17 drewnianych baraków oraz umywalni‑latryny. Chorzy więźniowie przebywali w oddziałach: chirurgicznym, wewnętrznym, skórnym i zakaźnym (tyfus). Najgorszą sławą cieszył się blok 12, w którym umieszczano chorych nierokujących nadziei na wyzdrowienie i gdzie odbywały się systematyczne selekcje do komór gazowych. Nadzór nad obozem sprawowali esesmani‑lekarze, w tym Josef Mengele. Dbali głównie o prowadzenie dokumentacji i sprawozdawczości, przeprowadzali też w blokach selekcje. W praktyce za organizację i poziom lecznictwa odpowiadał więzień lekarz, któremu podlegali lekarze i pielęgniarze w poszczególnych blokach. Pomimo ich starań wielu pacjentom nie można było przyjść z pomocą z powodu niewystarczającej ilości leków.
Najwyższy stan liczbowy obóz osiągnął w grudniu 1943 r. – 2,7 tysięcy więźniów. Wielu z nich przebywało jeszcze w Birkenau w chwili rozpoczęcia ewakuacji (Marsze Śmierci) w styczniu 1945 r.