(niem. Bauabschnitt Ia – odcinek budowlany 1, część b)

Pierwszy spośród dziewięciu obozów wybudowanych przez Niemców w Birkenau. Przy jego konstrukcji, rozpoczętej w październiku 1941 r., zginęło kilka tysięcy sowieckich jeńców wojennych. Składał się z 15 baraków murowanych, wzniesionych przy wykorzystaniu cegieł i drewna pochodzącego ze zburzonych domów polskich chłopów wysiedlonych z okolicznych wsi i 12 baraków drewnianych. Na jego terenie znajdowała się także kuchnia, łaźnia, umywalnie i latryny.

Obóz zaczął funkcjonować w połowie marca 1942 r., kiedy przeniesiono do niego z Auschwitz I pozostających jeszcze przy życiu około 600 jeńców i najciężej chorych z obozowego szpitala. Zakwaterowano w nim także więźniów karnej kompanii, Sonderkommando oraz kilka tysięcy Żydów. W rezultacie głodu, wyniszczającej pracy i nadzwyczaj trudnych warunków bytowych (warunki życia) wśród więźniów panowała bardzo wysoka śmiertelność. Liczba zgonów nie uległa zmniejszeniu, gdyż pomimo oddania w tym czasie do użytku budynków łaźni, kuchni i baraków sanitarnych w Birkenau wybuchła epidemia tyfusu, która pociągnęła za sobą tysiące ofiar.

W obozie przebywało przeciętnie około 10 tysięcy więźniów, którzy w lipcu 1943 r. zostali przeniesieni do nowo wybudowanego obozu BII d. Opuszczone przez nich baraki zajęły więźniarki z obozu kobiecego (BIa).

(minisłownik pojęć z historii Auschwitz)